Biografia Bogumiła z Dobrowa

OBRAZ BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA W SANKTUARIUM W DOBROWIE

Wstęp

BŁOGOSŁAWIONY BOGUMIŁ KARMI RYBAMI PRZYBYŁYCH RYBAKÓW W SWOJEJ PUSTELNI W DOBROWIE NA ROZLEWISKACH RZEKI WARTY, W KTÓRYM PRZEBYWAŁ DO SWOJEJ ŚMIERCI I ZMARŁ W OPINII ŚWIĘTOŚCI - obraz naścienny w Sanktuarium błogosławionego Bogumiła w Dobrowie.

        Szczegóły biografii błogosławionego Bogumiła skrywają mroki historii, choć ze strzępów zachowanych informacji wynika, że jego życie było intrygujące. Od śmierci Bogumiła minęło kilkaset lat. Mimo upływu czasu, do jego grobu przybywa wciąż tysiące pielgrzymów, a kult jest żywy do dnia dzisiejszego. Z olbrzymiej liczby wotów i darów składanych w miejscach, którym patronuje, niesłabnącego przez wieki kultu wiadomo, że prośby wnoszone za jego wstawiennictwem w różnych intencjach musiały być skuteczne. Wspomnienia o błogosławionym Bogumile zachowały się początkowo w pamięci prostego wiejskiego ludu. Dopiero później postaci arcybiskupa z zainteresowaniem przyjrzały się władze kościelne i wreszcie rozpoczęły starania o kanonizację.

DOBRÓW (między Kołem a Uniejowem - SANKTUARIUM BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA - PARAFIA P.W. TRÓJCY ŚWIĘTEJ  - PO PRAWEJ STRONIE RELIKWIE BŁ. BOGUMIŁA

Młodość błogosławionego Bogumiła

            Bogumił urodził się w wielkopolskim Koźminie, wiosce leżącej obecnie w powiecie tureckim. Fakt ten jest obecnie upamiętniony kapliczką z figurką św. Bogumiła. Na podstawie aktualnej wiedzy historycznej Bogumił przyszedł na świat na początku XII wieku.

      

FIGURA BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA W KAPLICZCE PRZYDROŻNEJ W KOŹMINIE 

      Dziesiątki kataklizmów, które przeorały ziemie Wielkopolski w ciągu ponad ośmiuset lat sprawiły, że nadzieja na znalezienie jakiegokolwiek źródła pisanego z czasów wczesnego polskiego średniowiecza potwierdzającego dokładniej ten fakt jest już w zasadzie niemożliwa. Wśród biografów panuje więc zgoda, co do miejsca urodzenia Bogumiła, ale już nie co do daty przyjścia na świat. Jako najbardziej prawdopodobny biografowie przyjmują 1116 r., choć według innych badaczy mogło to się stać w 1135 r. Najmniej uprawdopodobniona historycznie hipoteza głosi nawet, że całe życie błogosławionego Bogumiła przypada na XI wiek. Jest ona najmniej realna, ponieważ wiadomo, że Bogumił był donatorem, a także prawdopodobnie opatem w klasztorze cystersów, których w XI wieku jeszcze na ziemiach polskich nie było. Nie ma też zgody wśród biografów, z jakiego rodu wywodził się Bogumił. Część historyków uważa, że był to prawdopodobnie ród Leszczyców, inni że Porajów (Różyców). Obydwa były zamożnymi rodami zamieszkującymi tereny Wielkopolski. Założyciel rodu Porajów był rodzonym bratem świętego Wojciecha. Schronił się w Polsce przed prześladowaniami politycznymi w Czechach. Zresztą z tych samych względów św. Wojciech musiał opuścić Czechy i wybrał misję ewangelizacyjną w pogańskich Prusach. Bogumił miałby być więc stryjecznym praprawnukiem świętego Wojciecha. A faktem tym można wyjaśnić wybór jego drogi życiowej. W rodzie Porajów pamięć świętego Wojciecha była niewątpliwie bardzo żywa. Taką też wersję przedstawił ksiądz Stefan Danielewicz w napisanym w 1661 r. na potrzeby kanonizacyjne „Żywocie św. Bogumiła”. Według Danielewicza arcybiskup gnieźnieński Janik był krewnym błogosławionego Bogumiła. On też pomógł mu zdobyć wykształcenie i miał duży wpływ na jego życie. Według Józefa Nowackiego Bogumił wywodził się z wpływowego rodu Leszczyców, posiadającego liczne majątki w Wielkopolsce. Według tego samego autora Bogumił przyjął zakonne imię Piotr, był cystersem, w 1186 r. objął biskupstwo poznańskie, a już po roku decyzją kapituły otrzymał arcybiskupstwo gnieźnieńskie, gdzie występował pod swym przybranym, zakonnym imieniem. Bogumił był człowiekiem bardzo wykształconym. Początkowo uczył się w Gnieźnie, następnie w Paryżu, gdzie zetknął się z regułą cysterską. Życie wśród cystersów wybrał też jego brat, Boguchwał.

Pierwsza parafia Bogumiła w Dobrowie

        W maleńkiej, leżącej we wschodniej Wielkopolsce wsi Dobrów znajduje się ustanowione 28 grudnia 2006 r. przez arcybiskupa Wiesława Meringa Sanktuarium Błogosławionego Bogumiła. Z Dobrowem Bogumił związany był przez większą część swojego życia, po pierwsze były to jego strony rodzinne, po drugie, tutaj objął swoje pierwsze probostwo, po trzecie wreszcie w Dobrowie osiadł na stałe po rezygnacji z arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. 

OŁTARZ GŁÓWNY W KOŚCIELE  P.W. TRÓJCY ŚWIĘTEJ W SANKTUARIUM BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA W DOBROWIE. PRZY OŁTARZU WIDOCZNA FIGURA BISKUPA BOGUMIŁA Z PASTORAŁEM.

        Po powrocie z zagranicy do Dobrowa Bogumił ufundował tutaj kościół p.w. Świętej Trójcy. Wkrótce erygowana została przy nim parafia. W tym czasie Bogumił na dworze arcybiskupim w Uniejowie przygotowywał się do posługi duchownej. Z pewnością nie wybrał powołania kapłańskiego z przypadku, bądź dla kariery, o czym świadczy jego osobista postawa: "Post wielki przeciągał przez dziewięć niedziel, a oprócz tego włosiennicą, dyscyplinami, leżeniem na gołej ziemi i innymi sposobami stale się umartwiał, osobliwie zaś modlitwą do Najświętszej Matki ukracał namiętności swojej duszy i w ten sposób odrywając się od próżności świata do kapłańskiego stanu i życia dobrze się usposobił. Gotując się do ofiary ołtarza Boskiego pospolicie krzyżem leżał na ziemi i we łzach się rozpływał. Przed Mszą św. trzy godziny oddawał się rozmyślaniu i innym modlitwom". Jego pierwszym probostwem była parafia w Dobrowie. To prawdopodobnie wtedy Bogumił przekazał część swoich dóbr rodowych przybyłemu na ziemie polskie zakonowi cystersów, z ich przeznaczeniem na misje ewangelizacyjne w Prusach. Jako człowiek zdolny, wykształcony oraz zamożny, co w tamtych czasach miało duże znaczenie, szybko awansował w hierarchii kościelnej, zostając w latach siedemdziesiątych XII w. arcybiskupem gnieźnieńskim. Jednakże w zachowanym spisie arcybiskupów obejmującym lata 1168 – 1177 istnieje luka, która potwierdzałaby ten fakt. Dobrów należał do XII w. do archidiecezji gnieźnieńskiej. Obecnie leży w granicach diecezji włocławskiej. Pierwotny drewniany budynek kościoła z czasów fundatora nie zachował się. Padł ofiarą często zdarzających się wówczas pożarów. Obecna świątynia, pochodząca z drugiej połowy XVII w. została wzniesiona w stylu barokowym. Ma wiele dodanych w czasach późniejszych przybudówek nawiązujących udanie lub mniej udanie do pierwotnego stylu. Jedną z nich jest prezbiterium z kaplicą błogosławionego Bogumiła. Rzeźbę gotycką bł. Bogumiła przedstawionego z insygniami biskupimi, znajdującą się w ołtarzu głównym datuje się na przełom XIV/XV wieku. Sceny z życia bł. Bogumiła przedstawia barokowy obraz pochodzący z drugiej połowy XVII wieku. Niewątpliwie największą pamiątką jest wykonany w XVIII w. relikwiarz w kształcie trumienki zawierający fragment kości patrona Sanktuarium.

Arcybiskup gnieźnieński

DZWON "BŁOGOSŁAWIONY BOGUMIŁ" NA POSTUMENCIE OBOK POŁUDNIOWEJ ŚCINY KATEDRY GNIEŹNIEŃSKIEJ. U GÓRY DZWONU WIDOCZNE PĘKNIĘCIE GŁOWICY, KTÓRE NASTĄPIŁO PODCZAS POŻARU W 1945 R. WYWOŁANEGO PRZEZ PIJANYCH SOŁDATÓW .MASZERUJĄCYCH NA BERLIN.

         Wybór Bogumiła na arcybiskupa katedry gnieźnieńskiej zapadł decyzją kapituły, jednak historycy nie są tu zgodni co do tego, czy pełnił on wcześniej funkcję biskupa poznańskiego, a dopiero po pewnym czasie został arcybiskupem w Gnieźnie. Wiadomo, że w trakcie pełnienia urzędu arcybiskupa Bogumił zrobił bardzo wiele dla Kościoła. Był człowiekiem zamożnym, a swój majątek poświęcił na szczytne cele, m.in. uruchamiał szkoły przykościelne. Szczególną troską otoczył duchowieństwo, by wychować Kościołowi dobrych pasterzy. „Dochodów ze swego majątku używał na pobożne cele diecezjalne, kładąc dużą uwagę na zakładanie szkół przykościelnych, dla których ułożył regulamin. Nie zaniedbywał też życia duchowego, dużo czasu poświęcał czuwaniu, modlitwie, umartwianiu się, postom”. 

PUSTELNIA BOGUMIŁA W DOBROWIE NAD WARTĄ. PO LEWEJ STRONIE KAPLICA BŁ. BOGUMIŁA, PO PRAWEJ STRONIE OŁTARZ POLOWY.

         Bogumiłowi przypisuje się współudział w fundacji klasztoru cystersów w Sulejowie i Łeknie, które wspierał swoim majątkiem. Podobno był też fundatorem słynnych drzwi gnieźnieńskich, przedstawiających sceny z życia św. Wojciecha. Zagadką pozostaje przyczyna rezygnacji przez Bogumiła z urzędu arcybiskupa gnieźnieńskiego. Biografowie łączą ten fakt z sytuacją polityczną w Polsce tworząc najbardziej fantastyczne i nieprawdopodobne hipotezy. Mogła to być przecież zupełnie prozaiczna przyczyna osobista, np. zdrowotna. Według jednej z hipotez, Bogumił zrezygnował z życia publicznego ponieważ opowiedział się po niewłaściwej stronie głośnego wówczas politycznego sporu, który toczyli biskup krakowski Stanisław i Bolesław Śmiały. Opowiedział się po stronie króla. Prawdopodobnie po śmierci biskupa i wygnaniu króla Bogumił złożył urząd i opuścił Gniezno, by w samotności przemyśleć i odpokutować swoje błędy. Hipoteza ta jest nieprawdopodobna, bowiem opisane fakty wydarzyły się kilkadziesiąt lat przed narodzeniem Bogumiła. Według Jana Nowackiego Bogumił, „korzystając z przybycia do Polski kardynała legata papieskiego, Piotra, nie czując się zapewne z powodu podeszłego wieku na siłach, by przeprowadzić reformę kościelną, zwłaszcza przywrócić celibat duchowieństwa, zrezygnował w roku 1198 z arcybiskupstwa i przeniósł się do Dobrowa”. Wieżę katedry gnieźnieńskiej zdobił niegdyś okazały, spiżowy dzwon „Bogumił”, odlany przez ludwisarza J. Z. Neuberta w drugiej połowie XVIII w. Nie ma specjalnie imponujących rozmiarów. Ma bowiem „tylko” 135 cm średnicy, ponad metr wysokości i waży niecałe 1,5 tony. W porównaniu z „Wojciechem”, który waży ponad 6 ton, wydaje się miniaturą. Niestety „Bogumił” nie wzywa już mieszkańców Gniezna na modlitwę. Być może nigdy nie usłyszymy jego pięknego głosu. Obecnie stoi na postumencie przy wejściu do katedry po jej południowej stronie. Pełni tutaj rolę pamiątki i eksponatu po wydarzeniach z II wojny światowej. Podczas spowodowanego przez pijanych sowieckich żołdaków pożaru w 1945 r. „Bogumił” urwał się i pękł. Po tym zdarzeniu nie wrócił na swoje miejsce. Na płaszczu dzwonu widnieje płaskorzeźba przedstawiająca błogosławionego Bogumiła z krzyżem w dłoni i łacińskie inskrypcje świadczące o przeznaczeniu i patronie (B. Bogumilus A.E.C.).

Pustelnia w Dobrowie

Po wyjeździe z Gniezna Bogumił powrócił do Dobrowa. Zamieszkał w trudno dostępnym miejscu na rozlewiskach Warty, gdzie założył pustelnię. Biografowie znów nie mogą dojść do porozumienia, jak długo Bogumił przebywał w swoim eremie. Według dobrowskiej tradycji ustnej przekazywanej z pokolenia na pokolenia trwało to lat dwanaście, ale w rzeczywistości nieco krócej. Na łonie natury Bogumił nauczał okoliczny lud, pomagał mieszkańcom w licznych kłopotach. W dni świąteczne pielgrzymi licznie nawiedzali jego pustelnię, uczestniczyli we Mszy świętej, słuchali kazań. Ludzie mówili, że już za życia czynił liczne cuda. Przywoływał ryby, którymi karmił głodnych, suchą nogą przechodził wezbrane wiosennymi przyborami wody Warty, uzdrawiał zwierzęta gospodarskie, ale także i ludzi. Ze swojego uroczyska roztaczał też opiekę nad kościołem dobrowskim. "Trawiąc czas na modlitwie i trapiąc ciało swoje postami, niespaniem i różnymi umartwieniami, spędził ostatnie lata swego życia". Nic dziwnego, że zaraz po jego śmierci, zaczęto czcić Bogumiła na równi z głównymi patronami Polski, a kult ten był spontaniczny, oddolny, wynikający z potrzeby serca zwykłych ludzi. Nie było w tym żadnej celowej propagandy hierarchii kościelnej. Zwłoki Bogumiła spoczęły w kościele dobrowskim, a do jego grobu przybywały pielgrzymki. Opowiadano, że także po śmierci działy się za sprawą Bogumiła liczne cuda, choć początkowo niestety nie spisywano tych relacji. Biografowie nie są zgodni co do daty śmierci Bogumiła. Podawane są najczęściej trzy daty: 1092 r., 1182 r., 1204 r. Zagadka ta, jak wiele innych związanych z jego życiem, wciąż oczekuje na swoje rozstrzygnięcie. Na rzeźbach i obrazach bł. Bogumił ukazywany jest w stroju pontyfikalnym, bardzo często z krzyżem w ręku. Atrybutem Bogumiła są ryby, którymi karmił biedaków

KOLEGIATA WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY W UNIEJOWIE. WE WNĘTRZU ŚWIĄTYNI ZNAJDUJE SIĘ TRUMNA Z RELIKWIAMI BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA.

Początki kultu błogosławionego Bogumiła

          Błogosławiony Bogumił jest patronem rybaków i rolników. Wielu ludzi za jego wstawiennictwem doznawało cudownych uzdrowień. Dobrów stał się ważnym miejscem pielgrzymkowym we wschodniej Wielkopolsce. Do grobu pielgrzymowali przeważnie „ludzie prości”. Po raz pierwszy księgę z zapisem cudów sprawionych za pośrednictwem bł. Bogumiła spisał w 1403 r. abp Wincenty Kot. Jednak zgromadzone dokumenty spłonęły podczas pożaru. Ponownie podjęto próbę zgromadzenia wszystkich rozproszonych relacji w jedną całość w 1625 r. Kult relikwii świętego męża był w Wielkopolsce na tyle żywy, że w końcu zainteresowali się tą sprawą gnieźnieńscy pasterze. 

SARKOFAG BISKUPA BOGUMIŁA W KOLEGIACIE N.M.P W UNIEJOWIE.

         W 1647 r. abp Maciej Łubieński przeprowadził na terenie diecezji postępowanie beatyfikacyjne i pięć lat później dokumentację przesłał do Rzymu. W Stolicy Apostolskiej, nie wiadomo z jakich przyczyn, postępowanie utknęło w martwym punkcie, nic nie wiadomo, żeby zostało wtedy ukończone. Jednakże sam proces beatyfikacyjny na nowo przypomniał postać dobrowskiego eremity szerszemu gronu osób. Mimo braku oficjalnego potwierdzenia beatyfikacji, niektórzy z jego biografów twierdzą, że miała ona miejsce właśnie wtedy, bowiem kult błogosławionego musiał opierać się na oficjalnych podstawach prawnych i pozwoleniu z Watykanu. Brak dokumentów nie świadczy więc jednoznacznie o braku zakończenia procesu kościelnego prowadzonego w XVII w. Kult bł. Bogumiła rozwijał się spontanicznie i trwa aż do dnia dzisiejszego, o czym świadczy istnienie na terenie Wielkopolski aż trzech kościołów pod jego wezwaniem. Bogumił patronuje też dwóm kaplicom i kilku miastom. Jest drugorzędnym patronem diecezji gnieźnieńskiej, poznańskiej, włocławskiej, wrocławskiej i gdańskiej. Jak na postać, o której wiadomo tak mało, i której biografia stworzona na podstawie domysłów i dedukcji jest to z pewnością imponująca znaczna liczba. Ludzie pielgrzymują do grobu błogosławionego w Uniejowie oraz do pustelni w Dobrowie. Dopiero 27 maja 1925 r. decyzją papieża Piusa XI został zatwierdzony oficjalnie istniejący od wieków kult. Pius XI ogłosił Bogumiła „błogosławionym lub świętym”, natomiast papież Paweł VI ogłosił go drugim, po świętym Wojciechu patronem archidiecezji gnieźnieńskiej. Bł. Wincenty Kadłubek napisał o Bogumile w swojej Kronice: "Mąż pełen cnót i wiedzy (...), wyróżniający się dobrymi obyczajami, pełen szlachetności umysłu".

Błogosławiony Bogumił patronem Uniejowa

            Skomplikowane były losy doczesnych szczątków Bogumiła. Ostatecznie trafiły one do kolegiaty uniejowskiej, co uzasadniono niskim stanem bezpieczeństwa, zagrożeniem pożarowym, złym stanem technicznym wiejskiej świątyni w Dobrowie. Ważne też były względy pragmatyczne, liczono na zwiększenie prestiżu, ruchu pielgrzymkowego i wzrost dochodów Uniejowa – miasta arcybiskupiego. Zanim to się stało, ciało trafiło do Gniezna, gdzie było wystawione na widok publiczny. Relikwie Bogumiła przeniesiono do Uniejowa w 1663 r., a trzy lata później w kolegiacie wzniesiono wspaniały sarkofag. Przeniesienie relikwii nie odbyło się bez problemów, bowiem mieszkańcy Dobrowa i okolic nie chcieli wyrazić na to zgody. Ostatecznie, decyzją abpa Mikołaja Prażmowskiego doczesne szczątki Bogumiła umieszczono w kolegiacie uniejowskiej w 1668 r. Bogumił, obok Najświętszej Marii Panny i św. Floriana jest patronem Uniejowa. Sylwetka Bogumiła uwidoczniona została na pieczęci uniejowskiej kolegiaty. O istnieniu kultu Bogumiła w Uniejowie w okresie wcześniejszym świadczy obraz, na którym Bogumił przedstawiony jest w stroju pontyfikalnym w towarzystwie Najświętszej Maryi Panny i trzech innych biskupów. Relikwie Bogumiła znajdują się obecnie w lewej, bocznej kaplicy XIV – wiecznej kolegiaty. Spoczywają w sarkofagu wykonanym z czarnego marmuru. Na tumbie znajduje się wykonana z brązu rzeźba leżącego Bogumiła, wyciągającego prawą dłoń w geście błogosławieństwa. W uniejowskiej kolegiacie znajdują się relikwie bł. Bogumiła: część w sarkofagu, malutka cząstka kości w monstrancji i głowa w hermie relikwiarzowej na co dzień przechowywanej w chronionej wnęce w zakrystii kościoła.

Błogosławiony Bogumił patronem parafii w Gnieźnie

           Błogosławiony Bogumił patronuje jednej z gnieźnieńskich parafii erygowanej 15 września 1980 r. przez ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Wznoszenie świątyni, której budowę mieszkańcy zawdzięczają uporowi ks. kan. Stanisławowa Pietrzaka, pierwszego, długoletniego proboszcza, trwało dziewięć lat. Konsekracja świątyni nastąpiła 10 czerwca 1989 r. Obok kościoła znajduje się plebania i dzwonnica. Wszelkie prace we wnętrzu i na zewnątrz kościoła zakończono dopiero w 2006 r. Relikwie patrona sprowadzono do kościoła 5 czerwca 1982 r. 

KOŚCIÓŁ P.W. ŚWIĘTEGO BOGUMIŁA W GNIEŹNIE.

   

Dzień wcześniej w katedrze gnieźnieńskiej odbyły się uroczystości związane z 800 – leciem śmierci bł. Bogumiła. Oprócz relikwii patrona w prezbiterium kościoła znajduje się przedstawiająca go, wykonana z brązu, 5 – metrowa płaskorzeźba.

PŁASKORZEŹBA BOGUMIŁA W KOŚCIELE P.W. ŚW. BOGUMIŁA W GNIEŹNIE.

Błogosławiony Bogumił patronem Wielkopolski          

              Przy ul. Bluszczowej w Poznaniu znajduje się kościół Ofiarowania Pańskiego. Przylega doń cmentarz parafialny założony w 1912 r., administracyjnie podlegający sąsiedniej parafii Bożego Ciała. Obecnie cmentarz ten uważany jest za jeden z najpiękniejszych nekropolii Wielkopolski. Nie zawsze tak było. W latach 60. XX w. władze komunistyczne z niewiadomych przyczyn zamknęły cmentarz, co spowodowało jego dewastację. W 1971 r. w kaplicy cmentarnej powstał Ośrodek Duszpasterski pod wezwaniem św. Bogumiła. W 1994 r., gdy wolno już było budować kościoły i tworzyć nowe parafie, w kaplicy bł. Bogumiła władze kościelne erygowały parafię, istniejącą do 2003 r. W tym też roku przywrócono cmentarzowi funkcje grzebalne.

KAPLICA BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA NA CMENTARZU KATOLICKIM PRZY UL. BLUSZCZOWEJ W POZNANIU.

     Kaplica cmentarna bł. Bogumiła okazała się zbyt mała na potrzeby parafii, wobec tego wzniesiono nowy kościół p.w. Ofiarowania Pańskiego. Kaplica bł. Bogumiła spełnia odtąd funkcje typowej kaplicy cmentarnej. Mimo zmiany patrona parafia Ofiarowania Pańskiego zdecydowała się nadal pielęgnować kult świętego Bogumiła. Władze kościelne wyraziły na to zgodę, udzielając przywilej w dniu 10 czerwca odpustu zupełnego. W 2003 r. w nowym kościele Ofiarowania Pańskiego w lewym ołtarzu umieszczono figurę bł. Bogumiła. Relikwie błogosławionego otrzymano w czerwcu 2009 r. z Uniejowa. Udała się po nie specjalna pielgrzymka parafialna. Z chwilą przybycia relikwii kult błogosławionego Bogumiła w Poznaniu ożywił się.

PARAFIA POD WEZWANIEM OFIAROWANIA PAŃSKIEGO W POZNANIU. W ŚWIĄTYNI ZNAJDUJE SIĘ FIGURA I RELIKWIE BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA.

Parafie p.w. Świętego Bogumiła w Kole i w Szczytnikach

              W 2005 r. także miasto Koło dołączyło do grona miast, które mogą poszczycić się posiadaniem kościoła, którego patronem jest błogosławiony abp Bogumił. Decyzja o utworzeniu parafii na osiedlu „Płaszczyzna” podjęta została już w 1998 r. 10 czerwca 2007 r. z Dobrowa do Koła sprowadzono relikwie patrona, a w 2008 r. odbyło się poświęcenie kamienia węgielnego, rozpoczynające budowę. Kościół ma styl tradycyjny. We wnętrzu znajduje się obraz przedstawiający patrona, a obok kościoła wzniesiono pomnik poświęcony ofiarom Katynia 1940 r. i Smoleńska 2010. 

KOŚCIÓŁ P.W. ŚWIĘTEGO BOGUMIŁA W KOLE (WIELKOPOLSKA).

           Także w Szczytnikach w diecezji kaliskiej istnieje utworzona w 1990 r. parafia i kościół p.w. bł. Bogumiła, wzniesiona ze składek i siłami miejscowych parafian.

KOŚCIÓŁ BŁOGOSŁAWIONEGO BOGUMIŁA W SZCZYTNIKACH (WIELKOPOLSKA).

Skała Świętego Bogumiła w Dąbiu

             Bogumił związany jest też z historią wielkopolskiego miasta Dąbia nad Nerem. Zanim został kapłanem, dosyć często przebywał w tutejszej okolicy, celem lustracji rodzinnych majątków. Należały do nich, m.in.: Janiszewo, Koźmin, Dobrów, Chełmno nad Nerem, Dąbie, Kupinin i Krzewo. 

SKAŁA ŚW. BOGUMIŁA Z ODCISKIEM JEGO STOPY.

         Podczas wizyt Bogumił często gasił pragnienie wodą ze znajdującej się w pobliżu lasu studzienki. Siadywał też na leżącym nieopodal kamieniu, odpoczywając po trudach wędrówki. Mieszkańcy Dąbia postanowili uczcić pamięć Bogumiła odnawiając te obiekty. Miejsce odpoczynku Bogumiła upamiętniono tablicą pamiątkową. Starą studnię odnowiono, a skałę, w której według legendy znajduje się odcisk stopy Bogumiła, zabezpieczono przed zniszczeniem. Odnowiony obiekt poświęcono 1 listopada 2007 r. Miejsce jest odludne, dlatego dość rzadko zaglądają tu grupy pielgrzymów lub jacyś pojedynczy turyści. Za to atmosfera sprzyja kontemplacji i skupieniu.

STUDNIA ŚW. BOGUMIŁA W DĄBIU NAD NEREM.